Done-dí-de-lí-done....

...já, þarna er hún blessunin, tilbúin. Hún hefur valdið mér þó nokkrum kvíða, svefntruflunum, bakverkjum og baugum niður á tær (ef einhvern tímann var þörf á að skella sér í facial, þá er það núna!). Þetta skiptir samt engu í dag þegar ég hef gripinn fyrir framan mig og veit að ég þarf ekki að hanga fram á nótt í tölvunni þessa nóttina! Karlarnir mínir eru líka ansi glaðir með þetta, það eru ófá skiptin sem stubbur hefur gólað á mömmu sína, eða staðið grátandi við gluggann og horft á mömmu sína ganga út götuna....á leið í skólann eða bókasafnið. Hann hefur oft á tíðum verið verulega fúll út í bókasafnið, skólann og þessa bévítanns kennara sem vildu að mamma mætti í tíma í stað þess að leika í playmo ;)...við fögnuðum deginum með því að hoppa í rúminu! Hinn karlinn minn hefur staðið með sinni kellu í gegnum þetta...lesið ritgerðina yfir og aðstoðað við tæknilegu hliðarnar. Ég vissi nú alltaf að ég væri vel gift...en maður má nú monta sig aðeins yfir manni sem nennir að sitja með manni langt fram á nótt og sjá um að yfirfara, setja upp heimildaskránna o.þ.h. Ótrúlegur tímasparnaður fyrir mig...og ekki verra að hann er ansi smámunasamur...tja, segjum frekar "fullkomnunar-sinni", þannig að það sem hann fer í gegnum fer frá honum í toppstandi :)

Jæja, ætla ekki að blaðra meira, er búin að sitja nóg við tölvuna og bakið mótmælir hástöfum. Svo er nú nóg af verkefnum, það þarf að pakka og þrífa...og knúsa kallinn sinn. Set hér eina mynd í lokin af hálsmeninu sem minn ektamann gaf mér í dag...ég er búin að mæna á það í glugganum hjá henni Rosie Brown í allan vetur :)

Knúskveðjur frá þreyttum en ofur-ánægðum námsmanni :*